Sunday 9 October 2011

ජීවිතේ චාටර්ද මෙතරම්. . . .


හුඟ දවසකින් මේ පැත්තෙ ඇවිත් යන්නත් බැරිවුණා. . . .
නිවාඩු කාලය අවසාන වීමත්, යාළුමිත්‍රාදීන්ගේ නැවත පැමිණීමත් එක්ක කාලවේලාව හොයාගන්න අමාරුයි රස්තියාදුකාරයෙක්ට. . . මේ අතර නේක හේතුසාධක එමටයි. යුරෝපයේ පාපන්දු වසන්තය ආරම්භ විම නිසා දිනපතා කොහේ හරි සෙට් වෙලා මැච් එකක් බලන එක එක් හේතුවක්. වසා තිබුණ අවන්හල්., හමු වීමේ ස්ථාන, සංදර්ශන නැවත ආරම්භ කර තිබීමෙන් සුපුරුදු ලෙස ඒ අතර රස්තියාදු වීම තවත් හේතුවක්.
හැබැයි යාළුවනේ. . , මේ බ්ලොග් කෙරුවාව අත හරින්න බැරි වැඩක් වගේ. . .
සත්තමයි, උඹලාගෙන් කවුරුහරි එකෙක් එක තත්පරේකට හරි මේක කියවනවා කියලා දැනෙද්දි මොනවාහරි කුරුටු ගාන්න ඕනි කියලා හිතෙනවා. . . . .
මේක දීර්ඝ ගිම්හානයක්. . . . එහෙම කියන්නෙ ඔක්තෝබරය උදා වෙලත් තවම උණුසුම් කාලගුණයක් පවතින නිසා. මේ ගිම්හානය වගේම එලඹෙන  සීත කාලයත් දීර්ඝ එමෙන්ම රළු සීත සෘතුවක් වෙයි කියලා ගොඩක් අය අනාවැකි පලකරනවා.
 ගිනියම් වුණ ගිම්හානයකට වගේම ගල් ගැසුණු සීත සෘතුවටත් මං එක වගේ ආදරය කරනවා. පරිසරය විසින් දෙන ඕනිම දෙයක්. . සුනාමියක් වුණත් අපි බාරගන්න ඕනිනේ. . . මොකද එපා කියන්නද. ?

       කොතැනක හරි තනිවෙන වෙලාවක අතීතය ගැන මතකයක් හිතට කඩන් වැටෙද්දි කියාගන්න බැරි මොකක්දෝ හැඟීමක් හිතට වදදෙනවා. පාළුව, කාන්සිය දුක, සතුට, ආදරය මේ හැම දෙයක්ම ඒ හැඟීම ඇතුළෙ මට දැනෙනවා . . . . .
අපේ මිනිස්සු කරන කියන දේවල් දිහා බැලුවම ඉතාලි ජීවිතය ගැන දැනෙන්නෙ පසුතැවිල්ලක්. . .
ගොඩක් උන් ලඟ තියෙන්නෙ යුරෝ මල්ලකුත් හිස්ම හිස් ජීවිතයකුත් විතරයි. උන් හිතන් ඉන්නේ ඒක මාර ලොකු වැඩක් කියලා. සල්ලි හොයන්නම නම් ඔච්චර දුවන්න ඕනිත් නෑ. සිංගරි එකෙක්ට හරි (zingari (gypsy) යනුවෙන් ඉතාලියේ හඳුන්වන්නේ අහිගුණ්ඨකයන්ය. මුන් හොර යක්කුය) drugs විකුණන එකෙක්ට හරි සෙට් වුණානම් ඉවරයි.
        ඔක්කොටම වඩා මල පනින්නේ මුන්ගේ ආර්ථිකය පදනම් කරගත්ත ගොබ්බ ආදර්ශ පාඨ ඇහෙද්දි. .
    "..මල්ලි, පඩියෙන් පුළුවන් තරම් කොටසක් ඉතුරු කරගන්න බලන්න...."
    " කෑෂ් අතේ තියන් ඉන්න එපා. වියදම් වෙනවා..."
    "මල්ලී ඉතාලි උන් එක්ක එළියට යන එක අඩු කරන්න.. ඒක සල්ලි වියදම් වෙන වැඩක් . . ."
    "සල්ලි ගත්ත ගමන් ලංකාවෙ එකවුන්ට් එකට යවන්න. . යුරෝ තමයි මල්ලි තියෙන්න ඕනි..."
අම්මාගෙ රෙද්ද...#@%&#ò. . . .
මුන් හිතන් ඉන්නේ උන් වගේ නැට්ට කඩා ගත්ත හරක් වගේ මාත් දුවන්න අදහස් කරන් ඉන්නවා කියලා.
යකෝ., ඔක්කොටම කලින් මට ජීවත් වෙන්න ඕනි. මගෙ හිතට දැනෙන විදිහට මට ජීවත්වෙන්න ඕනි.
 පිස්සු. . . . එක්කො මුන්ට එහෙමත් නැත්නම් මට.

 සංවේදීකමක්, මනුස්සකමක් හොයාගන්න තියෙන අමාරුව.
හිත දුවන්නෙ යළි නොඑන අතීතයට. . . . . .
පාරවල් ගානෙ රස්තියාදු ගහපු., හෝටල් ගානෙ චාටර් කාපු ඒ අතීතය මොනතරම් නම් වෙනස්ද. . ?
ජනාකීර්ණ වීදියක නිවෙන දැල්වෙන නියොන් එළි යටින් රාගික නෙත් දහසක් පසුකරන් ඇවිදගෙන ඇවිත්  නගරය මැදින් දිව යන ඇළ පාරක් අයිනෙ නතරවෙලා දියමත මැවෙන මගේම ප්‍රතිබිම්භය තුළින් ජීවිතේ අහිමි වුණ සතුටක් හොයද්දී ඉස්සර රස්තියාදු ගහපු හැම පාරක් තොටක් ගානෙම හිත ආයෙත් සක්මන් කරනවා.

. . . . . . ඒ ජීවිතේ නිරපේක්ෂ සතුටක් තිබුනා. . අපූරු සැහැල්ලුවක් තිබුණා. ඒකෙන් අදහස් කේරෙන්නෙ ප්‍රශ්ණ වලින් තොර ජීවිතයක් කියන එක නෙමෙයි. ප්‍රශ්ණ වලට මුහුණ දෙන ආකාරයේ වෙනසක්.
ඉල්ලුමට සැපයුමට කැරකෙන ලෝකයක් ඇතුළෙ ආර්ථික සාධක නොවැදගත් කියලා හිතනවනම් ඒක ගොන්කමක්. ඒත් ආර්ථිකය කිසිසේත්ම ජීවිතයට වඩා වැදගත් දෙයක් වෙන්න බැහැ. මිනිස්සු ආර්ථිකයයි, ජීවිතයයි පටලවගෙන. ., ඒ වරද සාධාරණීකරනය කරන්න ආර්ථිකය ගැන බණ කියනවා. කලකිරෙන්නෙ ගණුදෙනුවක් වුණ ජීවිතය ගැන.
රස්තියාදුවෙ ගියපු පාරක අඩි සටහනක්වත් නොතබාම අතීතය මැකිලා ගිහිල්ලා. . .
ඒ ජීවිතේ හැටි. . . .
අපි ජීවිතයට මොනතරම්නම් අර්ථකතන දුන්නද. .?
  ". . මලක් වෙලා, දුමක් වෙලා
         සැහැල්ලුවෙන් පා වුණාවෙ..."
මගේ සටහන් පොතක කැටපත් පවුරේ (ඒ කියන්නෙ අන්තිම පිටුවෙ) බ්‍රාහ්මීය අක්ෂර වලින් අපේ කවුරුහරි එකෙක් එහෙම කුරුටුගාලා තිබුණා.
දැන් කරමින් ඉන්නෙ ප්‍රාර්ථනා කරපු ජිවිතයට කරන ලොකුම වංචාව කියලා හිතෙද්දී හිතට දැනෙන්නෙ පසුතැවිල්ලක්.
තව නොබෝ දිනෙකින් තවත් සීත සෘතුවක් උදා වෙනවා. සෘතු මාරුවෙනවා. . කාලය වේගයෙන් ගතවෙලා යනවා. . . ජීවිතය හැමදාමත් හොයන වෙනස මං ආයෙ ආයෙත් ලුහුබඳිනවා. කාලයක් මට හිතුණා මේ හැම දෙයක්ම දමලා ගහලා ලංකාවට යන්න ඕනි කියලා. ඒත් මට දැන් ඒ ගැන සැකයක් තියෙනවා. . .
මගේ පාෂාණිභූත වුණ උරුමය ගැන මට සැකයක් තියෙනවා.
කොහොම වුණත් මගේ වැඩි අයිතිය තියෙන්නෙ ලංකාවට. . . හැමදාම උදේට වැඩට යන්න කලින් සපත්තු දමද්දි මං මගේ කකුල් දිහා බලනවා සැකයෙන්., මට බයයි මං මුල් අදියි කියලා. . . මේක එක්තරා ආකාරයක ෆෝබියාවක්. මං ජීවත්වුණ ලංකාව මට ආගන්තුක වෙනවට මං බයයි. . ඒත් ඒක එහෙම වන බව සත්‍යයක්.

මේක සිහින වලින් තොර කාල වකවානුවක්. . .
ඒක මොනතරම් කාලකණ්ණිද කියලා තමුන්නාන්සෙලාට  වැටහීමක් තියෙනවද කියලා මං දන්නෙ නෑ. . .
මොකද ලංකාවෙදි දෙයක් කියාගන්න, දුක ගල් බෝතලේකට දියකරන්න, දුම් වළාවක පා කරන්න කවුරු හරි එකෙක් ලඟ ඉන්න හන්දා. මෙහෙදි වෙන්නෙ අඹ යාළුවො හිටියත් උන් හිතන්නෙ වෙනත් තලයක හින්දා මගේ අඳෝනාව උන්ට තේරෙන්නෙ නෑ. සිංහල සාහිත්‍යය ප්‍රශ්ණෙකට උන් දෙන්නෙ mathematics උත්තර.  

අයෙත් දවසක වළාකුලූ වලින් හැඩිවුණ මීලානෝ අහස යටදි මුණගැසෙමු. මේක ඒ තරම් සාර්ථක අවසානයක් නෙමෙයි. අවසානයක්. .? අවසානයක් වෙන්නෙ කොහොමද..?
මේක පටන් ගැන්ම විතරයි. . . . .




3 comments:

  1. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  2. කාලෙකට කලින් මම මගේ පවුලේ අය එක්ක ඉතාලියේ උන්නනෙ...කටානියා වලත් නාපෝලි වලත්...මම හිතන්නෙ යුරෝපා ජීවිතයේ මම හුඟාක්ම කලකිරිණ කාලයක්...පුදුමෙයි කියන්නෙ අදටත් මගෙ ලඟ වීසා තිබිලත් මට ඉතාලියට යන්න හිතෙන්නෙ නැති එක...අන්තීමටම ගියේ වීසා එක දික් කර ගන්න...

    හවස වැඩ ඇරිලා ගෙවල් වලට එන අයගේ චේන් කඩාගෙන දුවන අයවත්...පාරේ නවත්තලා තියෙන මොට බයිකිකල් උස්සන අපේ අයියලාවත්.....එකම කාමරයේ 10ක් විතර කිසිම සදාචාරයක් නැතුව එකට ගුලිවෙලා යූරෝ මත්තෙම නැහෙන අපේ උන්වත් දැක්කම ........කළකිරින්නෙ නැද්ද ?


    ඒ ජීවිතයට හුරු උන කෙනෙකුට මිසක් ඒ වගේ ජීවිතයට අප්පිරියා කරන කෙනෙකුට නම් මොන තරම් සල්ලි ලැබුනත් ඉතාලියේ ජීවත් වීම නම් ෂික් කියලා හිතෙන තරම්...මගේ බාප්පි ජීවත් වෙන්නෙ වෙන්නප්පුව ප්‍රදේශයේ... යූරෝ කෝටියක් හොයද්දී ඒ පැත්තෙ ඉතාලියේ ඉන්න හුඟාක් අයගේ පවුල් ජීවිත විසිරිලා ඉවරයි...

    මම කියන්නෙ බොරුද දමී ??

    ReplyDelete
  3. Lei scrive bene. Ha osservato corretomente le condizione di Sri Lankesi che vivono in Italia. Anche sono osservato lo stesso quando sono stato a Italia. Ho visitato Milano una volta qualque anni fa. Avevo qualque amici li. Auguri !!!!

    ReplyDelete